Inspiratie

God, geef me de sereniteit om de dingen te accepteren, die ik niet kan veranderen,

de durf om de dingen te veranderen als ik dat wel kan,

en de wijsheid om het verschil te weten.

Bron onbekend

Als uw hart gewond is,

raak het dan niet aan,

evenmin als een ontstoken oog!

Voor het lijden van de ziel

zijn er maar twee geneesmiddelen:

HOOP en GEDULD.

Pythagoras

Alle kleuren tegelijk verblinden je oog.

Alle tonen tegelijk verdoven je oor.

Alle geuren tegelijk bederven je smaak.

Aldoor hollen en jachten, daar word je gek van.

Weelde brengt je op het verkeerde pad.

Daarom wordt een wijs mens geleid door zijn gevoel

en niet door wat hij ziet.

Hij kiest voor het innerlijk en niet voor het uiterlijk.

Bron: http://www.tekensvanleven.nl/teken12.htm

We moeten luisteren naar het kind dat we ooit waren en dat nog steeds in ons existeert. Dat kind herkent de magische momenten. We kunnen zijn klacht smoren, maar zijn stem tot zwijgen brengen kunnen we niet.

Paulo Coelho - "Aan de oever van de Piedra huilde ik".

Stel je zo’n ouderwetse diligence voor, getrokken door twee paarden. De levensreis van de mens is te vergelijken met een reis per oude postkoets. Die koetsen waren vroeger niet somber zwart, maar droegen vrolijke kleurtjes rood, geel, blauw. De koetsier zit op de bok: hoge steek, pandjesjas.

De koets staat voor het lichaam: mooi gepoetst, alle krassen en blutsen keurig weggelakt. Net als wij mensen; ons lichaam zit vol emotionele littekens, maar we zijn netjes aangekleed, je ziet er niets van.

De koetsier belichaamt het verstand. Hij heeft veel aangeleerde kennis. Wijsheid heeft ie niet. Hij weet niks vanuit zichzelf, heeft alles aangeleerd. Hij is wel handig: hij smeert de veren, zodat de as niet zal breken; hij let op de gaten in het wegdek, houdt de andere koetsen in de gaten.

De paarden staan voor de gevoelens, de teugels zijn de wil. Een koetsier met een harde wil trekt te hard aan de teugels en verpest de paarden. Is hij daarentegen te slap, dan nemen de paarden het over en voert de reis op allerlei zijpaden. De koetsier moet geven en nemen met die paarden. Ze geruststellen, klopjes geven, laten eten en drinken. Kortom, hij moet veel aandacht aan z’n gevoelens geven.

Dan is er de koets; achter de gordijntjes zit de reiziger of reizigster. De reiziger is het innerlijk zelf. De koetsier kan lang niet altijd rechtstreeks communiceren met dat innerlijk zelf. Hij moet eerst zorgen dat de koets in orde is, en dat ie de paarden in bedwang heeft. Pas als dat allemaal in orde is, moet ie tijdens de reis zo nu en dan stil worden, want: de reiziger zendt continu boodschappen uit. Continu. En de koetsier kan ze alleen opvangen met zijn innerlijk oor. Zijn intuïtie. Want de reiziger is de enige die weet waar de levensreis heen moet. Dus de koetsier zal contact met z’n reiziger moeten onderhouden.

Ziehier het model van de psychosynthese: evenwicht zoeken, ruimte maken, rommel afwerken, verstand in balans met gevoel, en je behendige en goede wil gebruiken – alsof je paarden ment.

Bron: interview met psychosynthesetherapeut Maurits van Nieuwenhuysen, uit “Andermans ziel”, psychotherapeuten over zichzelf en hun vak - Marjo van Soest (Nijgh & Van Ditmar), Amsterdam 1990.

Wees niet bang eenzaamheid te ontmoeten.

Het is een uitstekende mogelijkheid om bevriend te raken met jezelf.

Tibetaans gezegde

Wie dé waarheid zoekt blijft praten,
wie zíjn waarheid zoekt wordt stil.

Onbekend

Tussen mensen blijft,
al zijn ze nog zo nauw met elkaar verbonden,
altijd een afgrond bestaan,
die alleen door de liefde
- en dan ook nog met een smalle noodbrug -
kan worden overbrugd.

Hermann Hesse